O igle chirurgicznej
Igła chirurgiczna - narzędzie chirurgiczne służące do łączenia tkanek przy pomocy nici chirurgicznych, połączenia takie noszą nazwę szwów.
Zazwyczaj igły chirurgiczne są wygięte w kształt łuku - wycinka okręgu (np. 1/2, 3/8, 1/4, 5/8 okręgu), choć ich kształt może być prosty (taką igłą szyjemy ręcznie), istnieją też igły typu "łyżwa" lub igły typu "J". Różnice występują także w wielkości i przekroju, zależnie od tkanki łączonej za pomocą szwów. Łączenie igły z nicią chirurgiczną odbywało się niegdyś poprzez uszko bądź automatyczny zatrzask, w który wkłada się nić (niekiedy spotykamy taką metodę do dziś, choć należy to już do rzadkości).
Igły do szycia skóry są w przekroju trójkątne, niezbyt zagięte i zazwyczaj stosunkowo duże (choć zdarzają się wyjątki). Igły do szycia narządów wewnętrznych mają najczęściej przekrój kolisty i są mniejsze, a także bardziej zagięte, a nawet w kształcie półkola.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Ig%C5%82a_chirurgiczna
Typy nici chirurgicznych
W zależności od rodzaju szytej tkanki używane są nici różnej grubości, oznaczanych liczbami - im cieńsza, tym większa liczba (np. 7-0, 6-0, 5-0, ..., 0, 1, itd.). Najcieńsze nici to nici o grubościach 10-0, 11-0 lub jeszcze cieńsze (nici mikrochirurgiczne). Nić jest nawlekana na ucho igły chirurgicznej bądź w nią fabrycznie wtapiana.
Rodzaje niciedytuj
wchłanialne
naturalne (catgut, catgut chromowany)
syntetyczne (jedno- lub wielowłóknowe), wykonane z:
Poliglikolid (założony zwykle około 75% z kwasu poliglikolowego z dodatkiem ok. 25% kaprolaktonu (gdyż czysty glikolid jest zbyt sztywny),
Poliglaktyna 9101, to kopolimer poli(glikolidu-co-L-laktydu) (90/10) złożony z 90% poliglikolidu i 10% polilaktydu (kwasu polimlekowego),
Polidioksanon
niewchłanialne
jednowłóknowe syntetyczne (poliamid, poliester, polipropylen, polifluorek winylidenu)
wielowłóknowe
naturalne (len, jedwab o zmniejszonej ilości serycyny wywołującej odczyny zapalne)
syntetyczne (poliamid, poliester)
metalowe (stal)
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Szew_(chirurgia)
Budowa defibrylatora
Typowy defibrylator składa się z dwóch elektrod oraz jednostki centralnej. Jednostka centralna, zależnie od producenta oraz klasy urządzenia, może znacznie różnić się wyglądem oraz funkcjami:
wielofunkcyjne defibrylatory z dużymi wyświetlaczami, umożliwiającymi odczytywanie przez zespół ratunkowy kolejnych parametrów mierzonych przez urządzenie (EKG, temperatura ciała, ciśnienie tętnicze, saturacja, itp.);
defibrylatory posiadające wyświetlacz jedynie w celu wyświetlenia zapisu EKG;
defibrylatory typu AED ? przeznaczone do użytku ratującego, posiadającego jedynie elementarne przeszkolenie. AED sam analizuje EKG poszkodowanego i wykrywa, kiedy defibrylacja jest wskazana. Najnowsze urządzenia wykorzystują metodę dwufazową, która automatycznie dopasowuje parametry wstrząsu do potrzeb pacjenta. Jeśli pierwszy wstrząs nie przywróci akcji serca, urządzenie podaje następne wstrząsy, zgodnie z zaprogramowaną sekwencją (od 150 J do 360 J). Zwiększa to szanse na uratowanie pacjenta.
Urządzenia tego typu posiadają dwa główne typy elektrod:
elektrody typu "łyżki", wymagające przyłożenia ich przez ratownika;
elektrody przyklejane, nie wymagające innych działań.
Okres ważności elektrod to zwykle 12-36 miesięcy. Okres ważności baterii w urządzeniach AED to 12-60 miesięcy.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Defibrylator